تاثیر مصرف مکمل جینسنگ بر شاخصهای آزمایشگاهی آسیب عضلانی بوکسورهای جوان بعد از فعالیت حاد هوازی

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر مکمّل­سازی کوتاه مدت جینسنگ بر شاخص های آزمایشگاهی آسیب عضلانی بوکسورهای جوان بعد از فعّالیت حاد هوازی وامانده­ساز بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ی نیمه­تجربی، 20 بوکسور جوان پس از تکمیل فرم های رضایت نامه به طور تصادفی در دو گروه مکمّل و دارونما قرار گرفتند. افراد گروه مکمّل، روزانه 2 گرم کپسول جینسنگ را به مدت هفت روز مصرف کردند و نمونه های گروه دارونما نیز به همین مقدار دکستروز دریافت کردند. همه ی آزمودنی های دو گروه پس از هفت روز مکمّل­سازی در یک آزمون هوازی وامانده­ساز به فعّالیت پرداختند. نمونه های خون وریدی آزمودنی ها در چهار مرحله ی پایه، روز هفتم بلافاصله قبل از فعّالیت ورزشی، بلافاصله بعد و 24 ساعت بعد از فعّالیت ورزشی جمع آوری شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری آنووا با اندازه گیری های مکرر و در سطح معنی داری (05/0>p) انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که سطح آنزیم لاکتات­دهیدروژناز در هر دو گروه مکمّل و دارونما در مرحله ی بلافاصله، در گروه مکمّل 371/58 و در گروه دارونما 389/01 (u/l) بود و 24 ساعت نیز در گروه مکمّل 371/58 و در گروه دارونما 397/46(u/l) بود که بدین معنی است که بعد از فعّالیت هوازی به طور معنی داری افزایش پیدا کرده است (0/05>p)؛ درحالی که مصرف جینسنگ در گروه مکمّل باعث جلوگیری از افزایش سطوح کراتین­کیناز در 24 ساعت بعد از فعّالیت ورزشی (255/37) در مقایسه با گروه دکستروز (323/59) شده است (0/012=p). نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق حاضر به نظر می رسد که مکمّل­سازی جینسنگ می تواند باعث تعدیل آسیب سلول عضلانی بعد از فعّالیت های هوازی وامانده­ساز شود